ဗင္းဆင့္ ဗန္ဂိုး နဲ႕စကားစျမည္

ဗင္းဆင့္ ဗန္ဂိုး နဲ႕စကားစျမည္


ဗင္းဆင့္ ဗန္ဂိုး ရယ္... ၾကယ္ေတြစုံတဲ့ည ရယ္... ကြၽန္ေတာ္ရယ္ လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ခဲ့ၾက...
ညကမဆိုစေလာက္ ေလးေမွာင္ေနတယ္.. ဗင္းဆင့္ေရ... ေလာကၾကီးက ခင္ဗ်ား ပန္းခ်ီကားေတြ လို သက္ျငိမ္မဟုတ္ဖူးဗ် ... တသမတ္ထဲလွပ ေနတာမဟုတ္ဖူး.....ခင္ဗ်ားသာျမင္တတ္မယ္ဆိုရင္ေလ.. ေလာကၾကီးရဲ့ မ်က္ရည္ ေတြအေၾကာင္း ဆြဲဖို႕ေကာင္းတယ္။
ဗင္းဆင့္ကြၽန္ေတာ့ ကိုၾကည့္တယ္ ... သူ႕မ်က္လုံးေတြကိုကြၽန္ေတာ္နားမလည္ဘူး...
သူသက္ျပင္းခ်တယ္...
ကြၽန္ေတာ္တို႕လမ္းဆက္ေလွ်ာက္လာရင္း အေကြ႕တစ္ေနရာကိုေရာက္ေတာ့ ဗင္းဆင့္ကေျပာတယ္...
ငါ့ ပန္းခ်ီကားေတြ ရဲ့ေနာက္ကြယ္က ညိႈးႏြမ္းျခင္း, ေႂကြပ်က္ျခင္း, ယူၾကဳံးမရျခင္း, စိတ္ပ်က္ျခင္း, ဆုံးရွုံးျခင္းေတြကိုမင္းမျမင္သေရြ႕ေတာ့ ေလာကၾကီးရဲ့ မ်က္ရည္ဆိုတာကိုမင္း မသိေသးပါဘူး .. အလွတိုင္းဟာသူတို႕ရဲ့မ်က္ေရေတြေပၚမွာထုဆစ္ထားတာပါ ...
ေျပာျပီး သူလမ္းခ်ိဳးေလးထဲ ေကြ႕ဝင္ေပ်ာက္ကြယ္ သြားတယ္ ... ကြၽန္ေတာ့မွာသာေမးခြန္းေတြတနင့္တပိုးနဲ႕ .. ညေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာ ...

လူေတြမွာရွိတဲ့သိစိတ္, မသိစိတ္ဝိညာဥ္ေတြမွာ ဘာေတြပူးကပ္ေနလဲ ... မနာလို ေစာင္းေျမာင္း ပုတ္ခတ္ တာေတြနဲ႕ပဲ ဘဝရဲ့တစ္ဝက္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကိုျဖဳန္းပစ္ရေအာင္..
ကိုယ္ဆြဲတဲ့ ပန္းခ်ီကားမွာကိုယ့္ကိုယ္ကို အေပ်ာက္ခံ ၾကတယ္.. အ႐ူးေတြ ...

လိုခ်င္ေလာဘေတြ အျပည့္နဲ႕ လူေတြ နဲ႕ျဖစ္ခ်င္တိုင္းမျဖစ္တဲ့ေလာကၾကီး.. ရယ္စရာေတာင္ေကာင္းေသး..
ေနေတာင္ထြက္ခါနီးျပီ... ကေလးငိုသံ..ေအာ္ဟစ္ေနတဲ့အသံေတြ.. စာရြက္လွန္သံ.. စာက်က္သံ.. ဇြန္းသံ.. ပန္းကန္သံ ေတြ ... အသံေတြကိုသရုပ္ခြဲဖို႕ၾကိဳးစားရင္း ေနာက္တစ္ခါရွုပ္ေထြးလာေတာ့မဲ့ေလာကၾကီးအေၾကာင္းေတာင္ခဏေမ့သြားတယ္ ..
မိုးကရုတ္တရက္ရြာလာတယ္... ေယာက္ယက္ခတ္ကုန္တဲ့လူေတြကိုၾကည့္ရင္းသူစိတ္ကုန္လာတယ္... သဘာဝတရားကိုမခံစားတတ္တဲ့ဟာေတြ...
မာနေတြအတၱေတြ နဲ႕ကိုယ့္ကိုယ္ကိုေသလုေအာင္ပိတ္ေလွာင္ထားၾကတယ္...
ဗင္းဆင့္ေရ... ေနာင္မ်ားအခ်ိန္ရခဲ့ရင္..ခင္ဗ်ားကိုေျပာျပခ်င္ေသးတယ္.. အတိတ္ေတြကိုမႏိုင္မနင္း လြယ္ပိုးထားျပီးအတၱ ေတြအျပည့္နဲ႕ ေလာကၾကီးကိုအေၾကာင္းမဲ့စိတ္နာ ေနတဲ့ႏွလုံးသားေတြရဲ့ပိုင္ရွင္ တေစၦေကာင္ေတြရဲ့အေၾကာင္း ...